فراهنجاری در شعر سبک هندی

سبک به‌طور‌کلی به معنی نحوۀ بیان است. به عقیدۀ فرمالیست‌ها، وقتی اثر‌آفرین به‌دنبال ادبی‌کردن متن باشد، باید از یکسری قواعد و هنجارهایی که در زبان معیار و غیر ادبی وجود دارد، فراتر رود و با آشنایی‌زدایی و بیگانه‌سازی به اثر خود جلوۀ هنری ببخشد. آشنایی‌زدایی از دو طریق فراهنجاری و قاعده‌افزایی صورت می‌گیرد. «جفری لیچ» برای اولین بار فراهنجاری را به هشت بخش تقسیم کرد که شامل فراهنجاری واژگانی، آوایی، نوشتاری، معنایی، سبکی، نحوی، گویشی، زمانی یا باستان‌گرایی می‌شود. سهم هر کدام از این فراهنجاری‌ها در ادبی‌کردن متن متفاوت است و در دوره‌های مختلف ادبی به گونه‌های متفاوت آن نظر داشته‌اند. از‌ جمله در سبک هندی که در اوایل قرن دهم برای گریز از هنجارهای موجود در اشعار دورۀ تیموری با بهره‌گیری از فراهنجاری‌ها، به ابداعاتی در ساحت زبان و معنا دست زدند و سبکی متمایز از دیگر دوره‌ها آفریدند. این نوشتار سعی در شناسایی انواع فراهنجاری و ذکر نمونه‌هایی از غزلیات این دوره دارد.